15/3/6

Partizipioa eta infinitiboa

Aste honetan bertan, Kontsulta Zerbitzuko erabiltzaile batek harrituta bezala galdetu zigun: "Zergatik diozue asmatu eta harrapatu partizipioak direla? Ez al dira infinitiboak, ala?"·.

Gure erantzuna: "Ez, asmatu eta harrapatu (eta ebaki, eta etorri, eta igo...) partizipioak dira". Asko sinplifikatuta: Euskarazko partizipioaren parekoa, jakina, erdarazko partizipioa da (ikusi beheko irudia); baina erdarazko infinitiboaren parekoa, izatekotan, aditz-izena da euskaraz.

Nondik datorkio gure lagunari kontzeptuak nahaste hori? Seguruenik, aditzen sarreretan partizipioa jartzen delako euskarazko hiztegietan, baina infinitiboa gaztelaniazkoetan:

ebaki, ebakitzen 1. du ad. Lanabes eta aho-zorrotz baten bidez, zerbait, osatzen duen edo itsatsirik dagoen beste zerbaitetatik edo nonbaitetik bereizi [...]        (Euskaltzaindiaren Hiztegia)

cortar. (Del lat. curtāre) 1. tr. Dividir algo o separar sus partes con algún instrumento cortante. [...]        (Diccionario de la Lengua Española - DRAE)
Partizipioak: Kafe ebaki(a), cortado, tallat, macchiato...

Gainera, norbaitek galdetuko baligu "Nola esaten da euskaraz comprar?" (hau da, infinitiboa aipatuta), Hego Euskal Herriko hiztunok partizipioarekin erantzungo genioke, ez aditz-izenarekin: erosi.

Baina Ipar Euskal Herriko euskaldun bati galdetuko baliote ("Comment est-ce qu´on dit acheter en basque?"), berriz, aditz-izenarekin erantzungo luke, artikulu eta guzti: erostea

Hurrengo batean, aditz-izenaren gainean egingo dugu artikulutxo bat, eta beste bat partizipioaren gainean.

iruzkinik ez:

Argitaratu iruzkina